De hop (hop) is een plant die behoort tot de familie van Cannabaceae. Het is over de hele wereld beroemd om zijn gebruik in het bierproductieproces, en in dit geval hebben we het over gecultiveerde hop waarvan er tientallen verschillende variëteiten zijn. Maar het is ook een plant die spontaan groeit en in onze landelijke traditie wordt gewaardeerd en gezocht vanwege zijn voedselkwaliteiten. De malse scheuten worden in feite verzameld en gebruikt in de keuken op dezelfde manier als wilde asperges, waarmee ze soms verward zijn. Ten slotte weet niet iedereen dat deze plant rijk is aan gunstige eigenschappen, die gemakkelijk in huis kunnen worden geëxploiteerd.
In dit artikel hebben we het over de typesoort, dat wil zeggen de wilde hop, en we zien ook de botanische kenmerken om het te herkennen en de verschillende toepassingen ervan.
De regionale namen van hop
Als bewijs van de traditie die verband houdt met de oogst en consumptie van hop, volgen hier enkele regionale namen waaronder de plant bekend staat: revdixe En duizeligheid in Ligurië, luvertijn En hoogte in Piemonte, Loertis En lupol in Lombardije, Loppel En opaal in Emilia-Romagna, redeve En bruscandolie in Venetië, moestuin En lupola in Toscane, lupru En luparu in Abruzzen, lupo in Marche, votticella in Apulië, lepon In Calabrië, lupiun op Sicilië, lupulu op Sardinië.
Beschrijving van de hopplant
dehop het is een vaste plant die in de winter zijn blad verliest (bladverliezend). Het wordt ook beschouwd als een loofboom, dat wil zeggen met brede bladeren.
Het wortelstelsel bestaat uit een grote vlezige wortelstok, waaruit de kruidachtige stengels ontstaan. Deze zijn zelfs meer dan 10 m lang en kunnen op elke natuurlijke ondersteuning (bomen, muren, enz.) draaien en niet (voldoende ondersteuningsstructuren in gecultiveerde hop). Vanwege deze eigenschap wordt hop beschouwd als een klimplant.
De stengels zijn ook bruin-roodachtig van kleur en met een oppervlak bedekt met korte en ongevaarlijke doornen.
bladeren
De bladeren van de hop hebben een lange bladsteel die, net als de takken, is bedekt met talrijke en dunne haren. De vorm van het blad is handlobbig, dat is verdeeld in 3-5 ovaal-elliptische lobben met een scherpe top. De bladrand daarentegen is rijk getand. In het bovenste deel van de lange stelen zijn de bladeren eenvoudiger, hartvormig en zonder in lobben verdeeld.
Het oppervlak is aan de bovenzijde ruw, aan de onderzijde harsachtig. Een ander kenmerk wordt gegeven door de diepe ribben in het bewijs.
Bloemen
Hop is een tweehuizige plant, net als zijn naaste verwant c. Dit betekent dat de mannelijke en vrouwelijke bloemen op verschillende en afzonderlijke individuen worden gedragen. Mannelijke planten hebben talrijke bloemen, verzameld in een pluim aan de top van de takken, gevormd door 5 bloembladen en 5 meeldraden. Vrouwelijke planten hebben bloemen die zich twee aan twee in de oksel van schutbladen bevinden, vergelijkbaar met kleine bladeren. De laatste zijn verenigd om de bloeiwijze te vormen die wordt genoemd kegel.
De bloei van hop vindt plaats in het midden van de zomer, met bestuiving die anemofiel is, dat wil zeggen uitgevoerd door de wind.
Fruit
De vruchten zijn subronde askleurige dopvruchten, verpakt in volwassen schutbladen. Deze hebben het oppervlak bedekt met talrijke klieren die een gele harsachtige substantie afscheiden.
Waar groeit wilde hop?
Hop groeit spontaan in alle Italiaanse regio's, maar is wijder verspreid in het noorden, terwijl het zeldzamer wordt in het zuiden. In de natuur is het namelijk een plant die houdt van koele plekken en bodems die redelijk rijk zijn aan organische stof. Hij komt veel voor langs de oevers van rivieren en beken, aan de bosranden, aan de voet van heggen en langs sloten.
Op hoogte reikt deze plant tot 1200 meter boven zeeniveau.
Het is extreem goed bestand tegen kou, daarom heeft de teelt van hop een lange traditie in Noord-Europese landen.
Wat zijn de nuttige onderdelen van hop?
Het meest waardevolle deel van de hop zijn de kegels, of de vrouwelijke bloeiwijzen. Deze worden gebruikt bij de productie van bier, vanwege hun bittere en smaakgevende eigenschappen. Vrouwelijke bloemen worden ook gebruikt in de fytotherapie.
Ze worden geoogst tussen augustus en september, waarbij ze aan de basis worden afgesneden, zonder steel. Ze moeten dan in zeer dunne lagen, in de schaduw of in goed geventileerde ruimtes worden gedroogd en vaak worden verwijderd. In hop die voor commerciële doeleinden wordt gekweekt, is het drogen de meest delicate fase, alsof niet goed gedaan, alle aroma's verloren gaan.
Zoals gezegd worden in ons land van de wilde hop dan ook zachte scheuten geoogst, van maart tot mei. Deze moeten in het apicale gedeelte en over een lengte van 15-20 cm worden gesneden en vervolgens vers worden gegeten.
Hop in de keuken
Wilde hopscheuten zijn een echte delicatesse en velen vinden ze lekkerder dan wilde asperges, omdat ze malser zijn en een delicate (maar nog steeds bittere) smaak hebben. Koken is eenvoudig, kook de spruiten (in water of stoom) gedurende 5-10 minuten en consumeer ze direct in salades, gekleed zoals je wilt met olie en citroen. Als alternatief kan het een leidende rol spelen bij de bereiding van tal van recepten, bijvoorbeeld: risotto's, omeletten, soepen, rustieke pizza's, pesto, pannenkoeken, enz.
Actieve ingrediënten en eigenschappen van kegeltjes
De vrouwelijke bloeiwijzen van hop zijn rijk aan actieve ingrediënten en eigenschappen.
HET hoofdbestanddelen zijn: hars (met umulone), etherische olie (myrceen en umulune), flavonoïden, anthocyanines, sterolen, oestrogene stoffen.
De eigenschappen zijn daarom de volgende: aroma, bitter-tonisch, kalmerend van de zenuw- en seksuele sfeer.
Kruidengebruik
In de binnenlandse kruidengeneeskunde worden de vrouwelijke bloeiwijzen van hop traditioneel gebruikt, in geschikte doses, als bittere tonic om de spijsverteringsprocessen te stimuleren. Ze hebben ook kalmerende eigenschappen die zijn ontworpen om slaap te vergemakkelijken en seksuele impulsen te matigen. Deze laatste eigenschap moet worden verbonden met de aanwezigheid van: oestrogene stoffen. De aanwezigheid van deze stoffen moet onder meer leiden tot een matig en niet-continu gebruik van hoppreparaten. Overmatig en langdurig gebruik kan aanleiding geven tot bijwerkingen zoals: misselijkheid, duizeligheid, hypnotische verschijnselen.
In de uitverkoop is hop te vinden in de vorm van: droge kruidenthee, tinctuur of supplementen (die je hier kunt vinden).
Thuis kunt u een infusie bereiden met 1 g droge stof in 100 ml water, te consumeren in 1-2 kopjes voordat u naar bed gaat. Deze voorbereiding is geïndiceerd om te helpen slapen, angst te verlichten en spijsverteringsprocessen te normaliseren.
Extern gebruik
Hop wordt ook gebruikt voor uitwendig gebruik als een verzachtend middel voor neuralgische, reumatische en artritische pijnen.
Ten slotte wordt het in cosmetica gebruikt om de verouderende en gerimpelde huid te revitaliseren en de stevigheid en helderheid te herstellen.
Een nieuwe thread starten