There verbena officinalis is een plant die behoort tot de familie van Verbenaceaeook bekend onder de namen van gewone verbena En wilde verbena. De botanische familie is erg groot en omvat ontelbare soorten, zowel spontaan als gekweekt. Het wordt vaak verward met de geurige verbena (Aloysia citriodora), zeer algemeen als sierplant. De gewone verbena is echter aanwezig in alle Italiaanse regio's en heeft een lange traditie van gebruik in de volksgeneeskunde. Het is namelijk een plant die rijk is aan heilzame eigenschappen.
In dit artikel kennen we de botanische kenmerken, de geneeskrachtige eigenschappen en het relatieve gebruik ervan.
Regionale namen van de verbena officinalis
Als bewijs van de lokale verspreiding zijn hier enkele van de regionale namen waaronder deze plant bekend staat: Turks gras En miusa gras in Ligurië, barbecue En coj dij pra in Piemonte, barbecue in Lombardije, noten En clumbeïne in Emilia, kruiden in Venetië, gras kruis En berbena in Toscane, purecella in Abruzzen, vermena in Lazio, ader in Campanië, milt gras in Apulië, kruid de la crucivia In Calabrië, ondeugend En virminiaca op Sicilië, crebena op Sardinië.
Botanische beschrijving van verbena
There verbena officinalis het is een meerjarige kruidachtige plant, van de biologische vorm van scapose hemicryptophyte, dat is een vaste plant dankzij de knoppen die op grondniveau zijn geplaatst. Het wortelstelsel is een kleine wortelstok, waarbij het basale deel soms verhout is. De stengel, met een vierkant gedeelte met uitstekende hoeken, is behoorlijk vertakt. Het kan rechtop staan of liggen en vervolgens stijgen, en is gemiddeld 60-70 cm lang en bereikt zelden 1 m.
bladeren
De bladeren van de gewone verbena zijn tegenovergesteld en verschillend, afhankelijk van de positie op de stengels. De onderste zijn gesteeld, langwerpig-lancetvormig met de getande rand min of meer diep, soms pinnatifid. De bladeren die in het midden van de stengel zijn ingevoegd, zijn in plaats daarvan tripartiet, dat is verdeeld in drie lobben waarvan de mediaan groter is dan de laterale. Ten slotte de bovenste bladeren, enkelvoudig en langwerpig, met de getande of gehele rand in de laatste bladeren.
Bloemen
HET verbena bloemen ze worden ingestoken op aren die tijdens de bloei langer worden en samen een pluim vormen. Elke bloem heeft een klein schutblad aan de basis. De kelk, buisvormig, wordt afgesloten met vier tot vijf tanden. De bloemkroon, van licht lila of roze kleur, is ook buisvormig en opent naar de fauce in vijf ovale en ondergeschikte lobben.
De bloei van de plant is verlengd, deze vindt plaats van mei tot oktober, afhankelijk van de klimaatzone.
Fruit
De vrucht van de verbena officinalis het is een capsule zijdelings samengedrukt met de top verzonken en daarom hartvormig. Het buitenoppervlak is netvormig gerimpeld, van binnen is het verdeeld in vier lodges die elk een zaadje bevatten.
Natuurlijke habitat van de verbena officinalis
Zoals gezegd komt wilde verbena in heel Italië voor. Het groeit van zeeniveau tot in het alpengebied, bij voorkeur in braakliggende akkers en langs landweggetjes.
Verzameling en opslag van verbena
De delen van de verbena officinalis die worden gebruikt in de binnenlandse kruidengeneeskunde zijn de gebloemde toppen. Ze worden geoogst aan het begin van de bloei, waarbij de plant 10-20 cm van de laagste bloemen wordt afgesneden. De toppen, verzameld in trossen, hangen te drogen op een luchtige en schaduwrijke plek. Ze kunnen dan veilig worden opgeborgen in papieren zakken.
Actieve ingrediënten en eigenschappen van verbena officinalis
De belangrijkste bestanddelen van officinale verbena zijn: bittere iridoïde glycosiden (verbenaloside, verbenine), essentiële olie (citral, limoneen, geraniol, verbenon), flavonoïden, slijmstoffen, triterpenen, polyfenolen, fytosterolen.
Aan deze werkzame bestanddelen ontlenen de volgende eigenschappen: diuretisch, zuiverend, anti-neuralgisch, ontstekingsremmende, spijsvertering, koortsverdrijvend, galactogogue, samentrekkend. De bladeren hebben antioxiderende en antischimmelactiviteit.
Indicaties
De eigenschappen herkend aan de bloeiende toppen van de verbena officinalis ze strekken zich uit in een vrij groot gebied. De traditie van de populaire geneeskunde gebruikt de uitgesproken bittere smaak om de eetlust te stimuleren en de spijsvertering te bevorderen. Bovendien kent het diuretische en zuiverende eigenschappen van lever en milt toe en beschouwt het als nuttig voor het elimineren van stenen, het verdrijven van koorts en het verlichten van reumatische pijnen.
Deze plant is ook een uitstekende remedie voor uitwendig gebruik. Infusies worden namelijk gebruikt om zweren en wonden te reinigen, om te gorgelen die de mond zuiveren, het tandvlees te versterken en ontstekingen van de amandelen te verwijderen. Bovendien verzachten de kompressen gemaakt met de bloeiende toppen de neuralgische pijnen en die van de gewrichten. Ten slotte wordt het aangebracht op kneuzingen om zwelling en vloeistofoverdrachten om te keren.
There verbena officinalis het is te vinden in kruidenwinkels en gespecialiseerde winkels in verschillende formuleringen.
Huishoudelijk gebruik
Thuis kan het gemakkelijk een infusie bereiden met de bloeiende toppen van verbena, met 1 g in 100 ml water, in te nemen na de maaltijd als spijsverterings- en zuiveringsmiddel.
Voor uitwendig gebruik wordt een grotere hoeveelheid van de plant gebruikt om de infusie te bereiden, namelijk 5 g in 100 ml water. Uitstekend voor kneuzingen, neuralgische en gewrichtspijnen, om de mond en keel te zuiveren en te versterken.
Een nieuwe thread starten